Ποζάρεις, χαμογελάς, ψάχνεις το ιδανικό φως, την πλευρά που
σε αναδεικνύει, το ρούχο που εντυπωσιάζει...
Αντιγράφεις ωραία τσιτάτα, σπας το μυαλό σου να βρεις κάτι
έξυπνο, ποστάρεις φωτογραφίες και βίντεο που νομίζεις ότι δείχνουν άποψη...
Πόσες ώρες διαθέτεις για τη διαδικτυακή σου εικόνα; Πόση
ενέργεια σπαταλάς για την εικονική σου ταυτότητα;
Τίποτα δεν είναι κακό (αν γίνεται με μέτρο) και όλοι έχουμε
δικαίωμα στη ματαιοδοξία στον ένα ή στον άλλο βαθμό! Υπάρχουν όμως και προτεραιότητες
στη ζωή...
Όπως το γυμναστούμε (ένα σώμα έχουμε, μια υγεία), να
διαβάσουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο (κι όχι ξεκομμένες φράσεις από το ίντερνετ)
και το κυριότερο να μιλήσουμε με κανένα φίλο ή έστω γνωστό – συγκρίνεται αυτό με τα likes των αγνώστων;
24 ώρες έχει κάθε μέρα. Όσο πιο πολύ ζούμε στον ψηφιακό
κόσμο τόσο λιγότερο ζούμε πραγματικά. Και κανένας (σχεδόν) δεν πέτυχε τους
στόχους του ζώντας ως άβαταρ...
Κάθε φορά που οργανώνω κάτι ομαδικό και ψάχνω συνεργάτες κι
έργα τέχνης, το μυαλό μου πάει μόνο σε όσους έχω γνωρίσει πρόσωπο με πρόσωπο
και αγνοώ -ασυνείδητα- τους χιλιάδες διαδικτυακούς μου “φίλους”...
Εσείς τι
κάνετε σε ανάλογες περιπτώσεις;
Σχετικά κείμενα: Η ψηφιακή αχαριστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου