Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
25 Σεπ 2007
1 σχόλιο:
-
Ανώνυμος είπε...
-
Στο Κανκούν μου έκαναν εντύπωση τα εξής που ασφαλώς θα πρόσεξες (τουλάχιστον όπως ήταν τα πράγματα πριν 10τόσα χρόνια που είχα πάει):
1. Ντόπιους δεν έβλεπες εκτός αν ήταν αργαζόμενοι στην τουριστική βιομηχανία. Νόμιζες πως βρισκόσουν στις ΗΠΑ, κάτι σε Μαϊάμι ή L.A., κάτι ενοχλητικό αν πας ως ταξιδιώτης κι όχι σαν τουρίστας.
2. Το υδάτινο πάρκο ("Σελ Χα", αν θυμάμαι καλά;) είχε μια οργάνωση που δύσκολα τη συναντάς ακόμη και στη Βόρεια Ευρώπη, ειδικά όσον αφορά σε θέμα "οικολογικής ορθότητας", υγειεινής και καθαριότητας (μη διανοηθεί κανείς να κολυμπήσει εάν έχει φορέσει αντιηλιακό).
3. Η Τουλούμ (είχα διαβάσει ένα κόμικ του Μίλο Μανάρα νομίζω, σε μια ιδέα του Φελίνι: "Ταξίδι στην Τουλούμ", πολύ καλό) καταπληκτικό και υποβλητικό τοπίο.
4. Μου την έσπαγε ο ψυχαναγκασμός των περισσότερων Μεσογειακών (Ισπανοί και Ιταλοί, αλλά και ένα γκρουπ Ελλήωνν που είχα πετύχει) τύπου "πρέπει να δείχνουμε και να πιστεύουμε πως περνάμε καλά εδώ πέρα γιατί έτσι πρέπει", κάτι που δεν το είχαν οι Βορειοαμερικανοί, προφανώς επειδή το γνώριζαν το παιχνίδι καλά... ΑΥτά για Κανκούν.
Όσο για τα μουσεία που λες σε α΄λλο post σου, καταπληκτικά. Ενα από τα ομορφότερα υπαίθρια μουσεία που έχω δει, είναι το Parque Museο La Venta στη Βιγιαερμόσα (αυτό με τα τεράστια κεφάλια των Ολμέκων ανάμεσα σε τροπικά δέντρα και κάκτους).
Εκεί που είπα "αμάν" με την οργάνωση ήταν με τις συγκοινωνίες, ακόμη και τις αεροπορικές. Έτρεχα και δεν έφτανα!
Το πιο συναρπαστικό με το Μεξικό είναι πως αποτελεί μικρογραφία της φύσης ολόκληρου του πλανήτη: Έρημοι (Γκουανταλαχάρα) ζούγκλες (Λακαντόν) ποτάμια, βουνά χιονισμένα, ηφαίστεια (Ισταχουάτλ), παραλίες (Πουέρτο Εσκόντιντο, Τουλούμ) μεγαλουπόλεις (η μεγαλύτερη πόλη [μαζί με το Τόκυο] με τη μεγαλύτερη πλατεία - Ζόκαλο [μαζί με τιεν αν Μεν και Κόκκινη] και τη μεγαλύτερη αστική λεωφόρο [Ινσουργκέντες σουρ]).
Δεμ το λέω συχνά για άλλες χώρες, αλλά μάλλον θα ξαναπάω στο Μεξικό. -
30/10/07, 10:24 μ.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Στο Κανκούν μου έκαναν εντύπωση τα εξής που ασφαλώς θα πρόσεξες (τουλάχιστον όπως ήταν τα πράγματα πριν 10τόσα χρόνια που είχα πάει):
1. Ντόπιους δεν έβλεπες εκτός αν ήταν αργαζόμενοι στην τουριστική βιομηχανία. Νόμιζες πως βρισκόσουν στις ΗΠΑ, κάτι σε Μαϊάμι ή L.A., κάτι ενοχλητικό αν πας ως ταξιδιώτης κι όχι σαν τουρίστας.
2. Το υδάτινο πάρκο ("Σελ Χα", αν θυμάμαι καλά;) είχε μια οργάνωση που δύσκολα τη συναντάς ακόμη και στη Βόρεια Ευρώπη, ειδικά όσον αφορά σε θέμα "οικολογικής ορθότητας", υγειεινής και καθαριότητας (μη διανοηθεί κανείς να κολυμπήσει εάν έχει φορέσει αντιηλιακό).
3. Η Τουλούμ (είχα διαβάσει ένα κόμικ του Μίλο Μανάρα νομίζω, σε μια ιδέα του Φελίνι: "Ταξίδι στην Τουλούμ", πολύ καλό) καταπληκτικό και υποβλητικό τοπίο.
4. Μου την έσπαγε ο ψυχαναγκασμός των περισσότερων Μεσογειακών (Ισπανοί και Ιταλοί, αλλά και ένα γκρουπ Ελλήωνν που είχα πετύχει) τύπου "πρέπει να δείχνουμε και να πιστεύουμε πως περνάμε καλά εδώ πέρα γιατί έτσι πρέπει", κάτι που δεν το είχαν οι Βορειοαμερικανοί, προφανώς επειδή το γνώριζαν το παιχνίδι καλά... ΑΥτά για Κανκούν.
Όσο για τα μουσεία που λες σε α΄λλο post σου, καταπληκτικά. Ενα από τα ομορφότερα υπαίθρια μουσεία που έχω δει, είναι το Parque Museο La Venta στη Βιγιαερμόσα (αυτό με τα τεράστια κεφάλια των Ολμέκων ανάμεσα σε τροπικά δέντρα και κάκτους).
Εκεί που είπα "αμάν" με την οργάνωση ήταν με τις συγκοινωνίες, ακόμη και τις αεροπορικές. Έτρεχα και δεν έφτανα!
Το πιο συναρπαστικό με το Μεξικό είναι πως αποτελεί μικρογραφία της φύσης ολόκληρου του πλανήτη: Έρημοι (Γκουανταλαχάρα) ζούγκλες (Λακαντόν) ποτάμια, βουνά χιονισμένα, ηφαίστεια (Ισταχουάτλ), παραλίες (Πουέρτο Εσκόντιντο, Τουλούμ) μεγαλουπόλεις (η μεγαλύτερη πόλη [μαζί με το Τόκυο] με τη μεγαλύτερη πλατεία - Ζόκαλο [μαζί με τιεν αν Μεν και Κόκκινη] και τη μεγαλύτερη αστική λεωφόρο [Ινσουργκέντες σουρ]).
Δεμ το λέω συχνά για άλλες χώρες, αλλά μάλλον θα ξαναπάω στο Μεξικό.
Δημοσίευση σχολίου